Balans

Een aantal jaren geleden had ik door artrose ontzettend last van pijn in mijn onderrug. Artrose is niet op te lossen, dus dat was frustrerend. Ik vond toen mijn eigen manier om er mee om te gaan. Een bijzondere methode die ik mijzelf en mijn leven lang al gebruikte als dingen moeilijk waren. Het hielp altijd wel. Totdat ik rugklachten kreeg. Mijn methode was gewoon negeren en door bikkelen. Vooral niet klagen. En ik dacht hoe meer ik beweeg des te beter voor mijn rug. Dus ik liep mij te apezuur. Totdat mijn rug het echt niet meer fijn vond. En ik kon het niet meer negeren. Ik kwam toen terecht bij de dokter. En deze verwees mij naar een afdeling voor revalidatie. Ik dacht, waarvan moet ik revalideren? Al snel bleek dat het serieuze business was daar bij de intake. Ik moest, als ik het programma van 3 maanden startte, eigenlijk stoppen met werken. Want de focus moest vooral liggen op het herstellen en weer in balans komen. Ik dacht, wat gaan ze mij nu bijbrengen dan? En hoezo stoppen met werken? Ik ben toch niet ziek?

Het kostte me veel energie en moeite om me over te geven. Eigenlijk het patroon waar ik altijd al zo last van had. Negeren en door bikkelen. Dus ik zette de eerste stap en gaf mijn medewerking. Achteraf het grootste cadeau dat ik mijzelf heb gegeven. Ik volgde 3 maanden lang de hele week op maat gemaakte sportlessen, moest naar de psycholoog, de fysiotherapeut, de neuroloog, meditatie les etc. Ik was er inderdaad de hele week zoet mee. Dus al snel zei ik toch maar mijn werk voor een stuk af ( stiekem toch mee doorgegaan). Wat ik daar leerde ging helemaal over het vinden van balans. En nu vond ik dat altijd zo'n cliché uitspraak. Maar het is gewoon waar. Ik vond daar balans in het omgaan met lichamelijke en psychische pijn. Niet harder rennen, maar ook de tijd nemen. Rust inbouwen, niet haasten, nergens overheen stappen, niets inslikken, niets wegwuiven, niets weglachen.

Het heeft me liever gemaakt. Vooral naar mijzelf toe. Eerst fysiek. Balans in activiteiten. Actieve en passieve ontspanning en daar een middenweg in vinden. Daarna mentaal. Minder strenge gedachten, soms kun je iets niet. Of wil je het niet. Nou en!

Balans dus. Het blijft nog steeds een aandachtspuntje. Maar het was een levens veranderende ervaring. Het kostte me 3 maanden, maar het gaf me mijn leven.

De mensen die ik ondersteun tijdens de wandelingen komen ook vaak in de knoei met hun balans. Het mooie is dat ik nu door mijn eigen ervaring hier een positieve bijdrage kan leveren. Bij iedereen is het patroon weer anders en uit het zich anders. Maar de praktische uitvoering gaat altijd over hetzelfde. Zin om jouw patroon inzichtelijk te maken? En jouw leven een omslag te geven? Wie weet kan ik je ondersteunen. Plan een wandeling en dan zien we of het jouw eerste stappen zijn naar meer balans!